Toch kijken ze uit naar het licht aan het einde van de tunnel van duisternis, en in februari komt de zon langzaam maar zeker weer boven de horizon. Het kleurenspel dat ze in deze tijd ervaren is meer dan prachtig. Blauwe luchten en met sneeuw bedekte bergtoppen vormen de achtergrond voor de terugkeer van de zon, en de zonnestralen veranderen de blauwe kleuren in roze. We noemen dit fenomeen het ‘blauwe licht’ en, om het simpel te zeggen: het is iets dat je moet ervaren om het te begrijpen. Naarmate het licht verandert, veranderen ook de belangen van de lokale bevolking. In plaats van de gezelligheid binnenshuis op te zoeken, trekken ze op ski’s, per sneeuwscooter of op een slee achter een team enthousiaste husky’s het winterlandschap in. Soms geven ze de voorkeur aan korte reizen en soms aan langere expedities over gletsjers of bevroren fjorden. Misschien zien ze ijsberen, misschien zoeken ze beschutting in een afgelegen hut of misschien gaan ze niet ver van hun voordeur om de omringende wildernis te ervaren.

Na de winter, rond half mei, wacht er een korte lente, gevolgd door een iets langere zomer. De archipel wordt overspoeld door vogels die hier in grote aantallen migreren om te nestelen. Op de ogenschijnlijk onherbergzame toendra voltrekt zich op de grond een klein wonder: op de meest ondenkbare plekken ontstaat een rijke flora, die leven biedt waar je nauwelijks zou geloven dat planten wortel konden schieten. Wanneer het landschap opdroogt nadat de sneeuw is gesmolten, ontstaan er talloze wandelmogelijkheden. Veel lokale bewoners veranderen in enthousiaste wandelaars en gaan naar de bergtoppen die Longyearbyen omringen. Wandelschoenen maken vervolgens plaats voor boten of kajaks als ze hun zinnen zetten op iets langere tochten.

De bevolking heet je graag welkom in Longyearbyen en Svalbard – en hoopt dat je prachtige, gedenkwaardige en diepgaande ervaringen zult hebben als gast in deze kleine, lokale gemeenschap.